اثرات مرکزی هیستامین و آنتاگونیست های H1 و H2 آن بر رفتار در خرگوش

نویسندگان

چکیده

هدف: بررسی نقش مرکزی هیستامین و گیرنده های H1 و H2 آن در رفتار خرگوش.
طرح: مطالعه تجربی.
حیوانات: سی و پنج قطعه خرگوش سفید نیوزیلندی نر با وزن 5/2-2 کیلوگرم.
روش: قرار دادن کانول استانلیس استیل راهنما به شماره 23 و به طول 15 میلیمتر در داخل بطن جانبی مغز خرگوش، تزریقات داخل بطن مغزی سالین نرمال ( کنترل )، هیستامین ( 50 میلی گرم )، پرومتازین ( آنتاگونیست H1 ، 00 میکروگرم )، رانیتیدین ( آنتاگونیست H2 100 میکروگرم ) از طریق کانول راهنماف به وسیله سرنگ هامیلتون 25 میکرولیتری، ثبت رفتار حیوان شامل غذا خوردن، نظافت و حرکت کردن به مدت یک ساعت پس از تزریق.
تجزیه و تحلیل آماری: آزمون تجزیه واریانس یکطرفه و آزمون ,, t،، زوج.
نتایج: هیستامین مدت زمان غذا خوردن و نظافت کردن را کاهش و مدت زمان حرکت کردن را افزایش داد. پرومتازین به تنهایی موجب افزایش و کاهش به ترتیب در مدت زمان غذا خوردن و حرکت کردن شد و بر مدت زمان نظافت کردن اثر نگذاشت. پیش تزریق پرومتازین از کاهش مدت زمان غذا خوردن و افزایش مدت زمان حرکت کردن ناشی از هیستامین جلوگیری کرده ولی کاهش مدت زمان نظافت کردن ناشی از هیستامین را مهار نکرد. رانیتیدین به تنهایی موجب افزایش مدت زمان غذا خوردن شد و بر مدت زمان نظافت و حرکت کردن اثر نگذاشت و پیش تزریق آن از کاهش مدت زمان غذا خوردن ناشی از هیستامین جلوگیری کرد ولی اثر افزایش دهنده هیستامین به ترتیب بر نظافت و حرکت کردن تاثیری نداشت. بین گروههای شاهد اختلاف معنی دار مشاهده نشد.
نتیجه گیری: از نتایج مطالعه حاضر می توان چنین استنباط نمود که در خرگوش سیستم هیستامینرژیک مغز با بکارگیری گیرنده های H1 مرکزی یک اثر مهاری بر رفتار تغذیه ای و یک اثر تحریکی بر رفتار حرکتی ایجاد می کند. گیرنده های H2 مرکزی نیز در ایجاد بی اشتهایی ناشی از هیستامین ممکن است دخالت کنند. همچنین هیستامین مغزی موجب مهار رفتار نظافت کردن می شود که از طریق گیرنده های H1 و H2 مرکزی به انجام نمی رسد. استفاده از آنتی هیستامین های H1 و H2 قابل عبور از سد خونی- مغزی در درمان برخی از اختلالات رفتاری قابل توصیه می باشد. مجله دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران، (1381)، دوره 57، شماره 3، 54-49 .

کلیدواژه‌ها


عنوان مقاله [English]

-

چکیده [English]

Objective: To examine the central role of histamine and its H1 and
H2’ receptors on behavior in the rabbit.
Design: Experimental study Animals: Thirty-five male New Zealand White rabbits weighing 2 2.5kg.
Procedure: Implantation of a 23 - gauge. 15 mm long stainless steel guide cannula into the lateral ventricle ol brain,intracerebroventricular injection of normal saline (control), histamine
(50g), promethazine (H1 antagonist, 100 g) and ranitidine (H, antagonist, 100 g) through the guide cannula with a 25 - I hamilton
syringe, recording of animal behavior including feeding, grooming
and locomotion for lh post - injection.
Statistical analysis: One - way ANOVA, Duncan’s. Multiple Range test and paired t - test. Results: Histamine decreased feeding, grooming and increased locomotion. Promethazine alone, with no effect on grooming,
increased feeding and decreased locomotion and pretreatment by
it will prevent the histamine effects on feeding and locomotion,
but it will not inhibit the suppressive effect of histamine on grooming.
Ranitidine alone, without any effects on grooming and locomotion, increase feeding and pretreatment by inhibitation the effects of
histamine on feeding. No significant changes observed among control groups.
Clinical implication: From the results of this study it is concluded that in the rabbit the brain histaminergic system via its central Hi receptor produces inhibitory and excitatory effects on feeding and locomotion respectively. The central 11 receptor may involve in
histamine - induced anorexia too. It also induces a suppressive
effect on grooming which is not mediated through its central I-It and H, receptors. In treatment of some behavioral disorders, the
use of blood - brain barrier penetrating H1 and H2 antihistamines
could be recommended.

کلیدواژه‌ها [English]

  • Behavior
  • Brain
  • histamine
  • Rabbits