مروری بر روشهای افزایش حجم مثانه

نویسندگان

چکیده

هدف : جمع‌آوری اطلاعات علمی و کاربردی محققان داخل و خارج کشور در ارتباط با پیوندهای مثانه.
طرح : مطالعه گذشته نگر.
روش: برخی از ناهنجاریهای مثانه از دوران جنینی ایجاد می‌گردد و در بعضی افراد بیماریهایی از قبیل سرطان، تروما، عفونت، التهاب و صدمات ایجاد شده توسط پزشکان می‌تواند سرمنشا درگیریهای بافت مثانه باشد. زمانی که اکثر درمانهای مخافظه کارانه با شکست مواجهمی‌شوند. از روشهخای جراحی برای افزایش حجم مثانه در بازسازی ناکارآیی بافت مثانه کمک گرفته می‌شود. به طور تجربی در سال 1888 از روده برای افزایش حجم مثانه با الگوی مدل حیوانی استفاده گردید وسپس در سال 1898 استفاده از این بافت طبیعی (روده) به طب انسانی تعمیم یافت. علی رغم افزایش حجم مثانه با شیوه‌های مختلف جراحی و با استفاده از قطعات روده‌ایی – معده‌ایی، چندین جایگزین از بافتهای پیوندی آزاد برای مثانه از نوع اتولوگ، همولوگ و هترولوگ مورد محک آزمایش قرار گرفتند.
بافتهای پیوندی آزاد شامل فاسیا، پوست، مثانه نگهداری شده در محیط غیر زنده چادرینه، صفاق و غشای آمنیوتیک می‌باشند مواد آلوپلاستیک همانند پلی اتیلن، تفلون، پلی ترفتالات اتیلن گلیکول و لاستیکهای سیلیکونی جهت انجام عمل جراحی وصله دوزی به عنوان چارچوبی برای بازسازی بافت مثانه استفاده می‌شود. گروهی از پروتزهای قابل هضم از قبیل اسفنجهای پلی وینیلی و ژلاتینی، پلی گلاکتین 910 و فیلم کلاژن نیز در افزایش دادن به حجم بافت مثانه مفید واقع شده‌اند. به کار بردن ماتریکس بدون سلول به عنوان چارچوبی برای رشد عضله صاف و مخاط گاهی ارزنده در بازسازی بافت مثانه می‌باشد. همچنین مهندسی ایجاد بافت، شیوه‌ای جدید برای این منظور است.
نتیجه‌گیری : مطالعات تجربی نشان داد که ماتریکس بدون سلول و مهندسی ایجاد بافت، روشهایی عالی و کارآمد نسبت به پروتزهای آلوپلاستیک و قابل هضم، روش افزایش حجم مثانه با قطعات روده‌ایی – معده‌ایی و سایر شیوه‌ها می‌باشد.

کلیدواژه‌ها


عنوان مقاله [English]

-

چکیده [English]

Objective: Collection of scientific information regarding bladder grafts by scientist of Iran and abroad.
Design: Retrospective study.
Procedures: The bladder is exposed to a variety of possible injuries from the time fetus develops. Individuals may also have other disorders, such as cancer, trauma, infection, inflammation, and iatrogenic injuries. Augmentation cystoplasty is now used quite commonly for reconstruction of the dysfunctional bladder when more conservative management fails. The use of bowel for augmentation of bladder was first described, experimentally in 1888 and used in human in 1898. In spite of surgical augmentation with gastrointestinal segments, several bladder- wall substitutes were tested of a free tissue graft for bladder replacement with a variety of auto- hemo- and heterologous tissues. These tissues consist of fascia, skin, preserved bladder, omentum, peritoneum, lyophilized human dura, and amniotic membrane. Also various alloplastic materials have been used as bladder patches or as a scaffold to allow bladder regeneration for example, polyethylene, teflon, polyterephthalate ethylene glycol (terylenc), and silicone rubber. A group of biodegradable prosthetic materials were used such as polyvinyl sponge, absorbable gelatine sponge, polyglactin 910 and collagen film. Grafts of acellular matrix were used as a scaffold for in growth of smooth muscle tissue and mucosa. Bladder bioengineering strategy is a new method that is being studied for augmentation now a day.
Conclusion: Experimental studies showed that acellular matrix and bladder bioenginecring are more promising methods to alloplastic prostheses, biodegradable prostheses, surgical augmentation with gastrointestinal segments, and so on. J. Fac. Vet. Med. Univ. Tehran. 58, 1: 83-87, 2003.

کلیدواژه‌ها [English]

  • Acellular matrix.
  • Alloplastic
  • Amniotic membrane
  • bladder
  • Teflon