مقایسه اثرات هپارین استاندارد و دالتپارین در پیش‌گیری از چسبندگی در التهاب عفونی و غیر عفونی پرده صفاق درموش بزرگ

نویسندگان

1 گروه بیماری‌های داخلی دام‌های بزرگ، دانشکده دامپزشکی دانشگاه شهرکرد

2 گروه آسیب شناسی، دانشکده دامپزشکی دانشگاه شهرکرد

3 گروه جراحی، دانشکده دامپزشکی دانشگاه آزاد اسلامی شهرکرد

4 دانش آموخته دانشکده دامپزشکی دانشگاه آزاد اسلامی شهرکرد

5 دانش آموخته دانشکده دامپزشکی دانشگاه شهرکرد

چکیده

در مطالعه حاضر اثر هپارین استاندارد و هپارین با وزن مولکولی کم در پیش‌گیری از چسبندگی بعد از جراحی محوطه شکمی مورد مقایسه قرار می‌گیرند. برای این منظور 48 موش بزرگ به 6 گروه در دو دسته (3-1)‌ Aو (3-1B (‌تقسیم شدند. گروه‌های 1Aو 1B به عنوان شاهد منفی در نظر گرفته شدند. شکافی به طول3 سانتیمتر در خط میانی شکم ایجاد شد و در روده‌ها و صفاقی که در معرض دید قرار داشت، التهاب القاء گردید ‌و در دسته B عفونت تجربی ایجاد شد. هر کدام از موش‌های گروه 2A و2‌B،‌ 100 واحد هپارین استاندارد و موش‌های گروه3A و 3B، 100 واحد دالتپارین به‌صورت داخل صفاقی دریافت کردند. 21 روز پس از جراحی، موش‌ها به روش انسانی کشته و شدت چسبندگی‌های محوطه صفاقی به روش ماکروسکوپیک مورد بررسی قرار گرفت. نتایج حاصل با استفاده از آزمون مربع کای مورد تحلیل آماری قرار گرفت. چسبندگی‌های صفاقی در گروه‌های آزمایش در مقایسه با گروه‌های کنترل، کاهش معنی‌داری یافت‌)‌05/0‌(p<‌، ولی هیچ تفاوت معنی‌داری بین گروه‌های گروه‌های آزمایشی مشاهده نشد(05/0 ‌(p>‌. بنابراین، دالتپارین و هپارین استاندارد در جلوگیری از چسبندگی در التهاب تجربی عفونی و غیر عفونی صفاق موثر واقع شده‌اند، ولی هیچ تفاوت معنی‌داری بین این دو دارو وجود ندارد(05/0 ‌(p>‌. به طور خلاصه، با توجه به مزایای هپارین‌های با وزن مولکولی کم در بدن نسبت به هپارین استاندارد، استفاده از دالتپارین بیشتر قابل توصیه می‌باشد.

کلیدواژه‌ها

عنوان مقاله [English]

THE COMPARISON OF STANDARD HEPARIN AND DALTEPARIN ON PREVENTION OF ADHESION IN PERITONITIS WITH OR WITHOUT INFECTION IN RAT

نویسندگان [English]

  • Mehrdad Pourjafar 1
  • Iraj کریمی 2
  • Mahdi Farid 3
  • Ehsan Maghsoudi 4
  • Mostafa Shakhse Nieaee 5
1
2
3
4
5
چکیده [English]

In our experimental study, 48 rats were divided into six groups in a randomized manner: A (1-3) and B (1-3) groups. A1 and B1 were negative controls. Laparotomy was performed and peritoneal inflammation on exposed bowel and peritoneum in A (1-3) and experimental infection induced in peritoneal cavity of B (1-3). Each rat of A2 and B2 received 100 IU intraperitoneal standard heparin and each rat of A3 and B3 received 100 IU intraperitoneal dalteparin. On the 21st postoperative day, rats were euthanized and intensity of intraperitoneal adhesions evaluated macroscopically. The results were analyzed with Chi-Square test. Peritoneal adhesions in experimental groups reduced significantly(p<0.05) in comparison with controls, but nosignificant differences were seen between experimental groups(p>0.05). So, dalteparin and standard heparin are effective in preventing adhesion in infectious and noninfectious peritonitis but nosignificant differences were found between these drugs (p>0.05). In brief, regarding to the in vivo beneficial effects of LMWH, dalteparin is more recommended.

کلیدواژه‌ها [English]

  • Heparin
  • infectious peritonitis
  • low molecular heparin
  • peritoneal adhesion
  • rat
مجله تحقیقات دامپزشکی (Journal of Veterinary Research)
دوره 62، شماره 3
مهر 1386
صفحه 277-288

فایل ها

هم رسانی

ارجاع به این مقاله

آمار